از نسـیمی دفـتر ایـام بر هـم می‌خورد... 

از ورق گردانی لیل و نهار[1]اندیشه کن

برلبِ بام خطر، نتوان به خواب امن رفت

ایمنی خواهی ز اوج اعتبار اندیشه کن

روی در نقصان گذارد ماه، چون گردد تمام

چون شود لبریزْ جامت، از خُمار اندیشه کن

                                                    (صائب)

 [1]   إِنْ یَمْسَسْکُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ وَ تِلْکَ الْأَیَّامُ نُداوِلُها بَیْنَ النَّاسِ وَ لِیَعْلَمَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا وَ یَتَّخِذَ مِنْکُمْ شُهَداءَ وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ الظَّالِمینَ ( آیه 140 سوره آل عمران)

«اگر به شما آسیبى رسیده، آن قوم را نیز آسیبى نظیر آن رسید و ما این روزها [ى شکست و پیروزى‏] را میان مردم به نوبت مى‏گردانیم [تا آنان پند گیرند] و خداوند کسانى را که [واقعاً] ایمان آورده‏اند معلوم بدارد، و از میان شما گواهانى بگیرد، و خداوند ستمکاران را دوست نمى‏دارد.»